Hard Days

Ik weet niet wat ik er mee aan moet. Het gaat allemaal een beetje vaag. Niet zoals ik had verwacht in elk geval. Wat bedoel ik daarmee? Dat zal ik je uitleggen. Ik ben ondertussen al flink wat zwaarder geworden als toen ik begon met bulken. Je mag zo’n 12 kilo rekenen op volle maag, dus op nuchtere maag is dat een dikke 10 kilo. Mijn triceps zagen er van de week groter uit als ooit tevoren en ik had een pomp waar je bang van word. Toch, als ik in de spiegel kijk zie ik nog steeds hetzelfde als toen ik begon. Opzich is dat natuurlijk ook niet vreemd. Elke dag kijk je in de spiegel en zo zie je natuurlijk dus ook geen verschil. Mensen om me heen echter wel. Ik heb al enorm veel reacties gehad dat ik breder aan het worden ben. Toch zie ik dat zelf niet in en als ik eerlijk moet bekennen, zie ik in de spiegel nog steeds een pussy. Ik stel niets voor! Mijn vooruitzichten waren goed. Het idee was om zolang als de vakantie duurde te knallen als ooit te voren. Dat heb ik ook gedaan, dat mag niet in twijfel getrokken worden, maar toch is het gewoon nog steeds niet genoeg. Wil ik de doelen die ik mezelf gesteld heb halen zal ik me kapot moeten werken, NOG veel harder wil ik ze binnen de gestelde tijd halen. En ik denk gewoon op dit moment niet dat me dat gaat lukken. Het is gewoon kut want ik was nog maar net bezig en ik knalde vooruit als een gek. M’n kleren passen inmiddels niet meer, m’n voeding is tot in detail uitgewerkt.. Maar toch ontbreekt er iets. De ene week ben ik ontzettend gemotiveerd en de andere week kan ik het gewoon niet opbrengen te gaan trainen, hoe graag ik het ook zou willen. Mijn plan was om gewoon keihard te trainen 5 dagen per week en gewoon de 2 vaste avonden en 1 zaterdag te blijven werken, zodat ik mezelf de rest van de dagen de tering in kon freten en me kon voorbereiden op het zware afzien. Dat ging de eerste paar weken dus heel goed totdat ik slaapproblemen kreeg vanwege het weer. Toen dat weer een beetje opgelost was kwam het volgende probleem. Namelijk een zeurende baas met als gevolg dat ik nu zo’n beetje elke f*cking dag moet werken. En dan kan je me veel wijs maken, maar onder het werken kan ik niet eten. Who cares zou je misschien denken dan eet je toch gewoon als je terug komt? Klopt maar dan besef je niet hoe belangrijk voeding is in deze sport. En op het schema wat ik heb gemaakt uitgaande van de dagen dat ik niet werk freet ik mezelf al vol. Tussen 7.15 ’s morgens en 11 of 12 ’s avonds werk ik tegen de 6000 kcal naar binnen door om het anderhalf uur te eten. Als ik dan ook nog eens 4 uur moet werken red ik dat gewoon niet. En het probleem is, als ik op 4000 kcal ga zitten gebeurt er gewoon vrijwel niets. Ik ben een hardgainer dus wil ik aankomen moet ik me eigen gewoon de pleuris eten. Het is gewoon frustrerend. Eindelijk heb je een uitgebreid uitgewerkt plan, je begint ontzettend goed en dan toch word je weer tegengewerkt. Alsof het je niet gegund word. Terwijl ik eerlijk gezegd wel vind dat dat zou mogen. Ik werk ontzettend hard om dit te kunnen doen, ik heb veel dingen opgegeven, aan de kant gezet en dat doe ik nog steeds. Het enigste wat ik dan vraag is 3 maanden om je gedachten op nul te zetten, jezelf af te sluiten van de buitenwereld, trainingen waar je u tegen zegt en te freten tot je er bij neervalt. Ik vind het niet te veel gevraagd. Normaal gesproken heb ik daar de motivatie wel voor en een ijzeren discipline. Maar het lijkt alsof die nu wat meer op de achtergrond komen te liggen en daar baal ik van. Kijk, het is niet dat het slecht gaat ofzo, maar het gaat gewoon niet zoals ik wil en daar word ik gewoon chagrijnig van. Je werkt je eigen kapot om vervolgens alleen maar teleurgesteld te worden. Alsof je in de spiegel kijkt en dat ie je uitlacht.

En nu? Ik weet het niet. Ik probeer er gewoon van te maken wat er van te maken valt. Ik ben een doorzetter dus ik laat me verder niet kennen. Ik ga gewoon door en zie wel wat er van terecht komt. Het is nu nog 2 weken en dan ga ik op vakantie naar Spanje. Opzich niet verkeerd, want dan kan ik ook eens op andere gedachten komen. Misschien is het allemaal net wat te veel. Ik vraag me ook wel eens af of ik gewoon niet te veel vraag van mezelf. Toch vind ik van niet. 15kg in 3 maanden is veel, maar niet onmogelijk. 90kg was nog best mogelijk geweest tot september als ik niet had hoeven werken en shit. En alles wat niet onmogelijk is, is in mijn ogen dus ook niet te veel. Ik ben gewoon totaal niet snel tevreden en als ik iets doe wil ik het niet goed doen, maar perfect. Maar andere kant, totale perfectie bestaat niet en dan word je dus alleen maar teleurgesteld als je daar wel naar streeft. Ik ga proberen voor de vakantie nog wat foto’s te schieten zodat je weet hoe ik er nu bij sta. Ook wil ik nog proberen om wat brute filmpjes op de blog te zetten, zodat het allemaal nog net wat interessanter word. Een deadlift en een bor zullen het wel leuk doen in een filmpje en verder zie ik het wel. Bedankt voor het lezen en more is coming soon. Hopelijk gaat het dan weer wat beter.

Greets,,